Niedziela Sześćdziesiątnicy

Bóg nieustannie sieje ziarno swej prawdy i łaski. Niestety często zasiew się marnuje. Zbliżamy się do Wielkiego Postu, w czasie którego Pan Bóg ze specjalną hojnością będzie rzucał przez swoich kapłanów ziarno swojego słowa i łaski. Dlatego dzisiaj duchowo przenosimy się do bazyliki św. Pawła i przez jego wstawiennictwo prosimy, aby zasiew Boży w naszej duszy owocował, podobnie jak owocował w duszy Apostoła Narodów.

Niedziela Siedemdziesiątnicy

Obchód Zmartwychwstania Pańskiego, które jest główną uroczystością roku kościelnego, poprzedza długie, trójstopniowe przygotowanie: Przedpoście, Wielki Post i Okres Męki Pańskiej.
Liturgia Przedpościa ukształtowała się za czasów św. Grzegorza Wielkiego († 604) już po ustaleniu się Wielkiego Postu. Stanowi ono rodzaj przedsionka do okresu pokuty. Niedziele przedpościa nazywają się: Siedemdziesiątnica, Sześćdziesiątnica i Pięćdziesiątnica, gdyż wypadają w siódmym, szóstym i piątym dziesiątku dni przed Wielkanocą.
W Polsce powstały inne nazwy tych niedziel: Starozapustna, Mięsopustna i Zapustna, ponieważ dawniej w tym czasie zachowywano łagodniejszy post, odzwyczajając się stopniowo od pewnych pokarmów.
W okresie Przedpościa wolno grać na organach, zakazana jest jednak gra na innych instrumentach.
Modlitwy i śpiewy niedziel Przedpościa pochodzą z przełomu VI i VII wieku, kiedy to najazdy barbarzyńców, trzęsienia ziemi i zarazy zdawały się grozić zagładą Rzymowi i kulturze chrześcijańskiej. Odzwierciedlają one doskonale stan, w jakim się znalazła ludzkość pozbawiona łaski uświęcającej. Przygniatają nas grzechy, cierpienia i smierć. W naszym ucisku zwracamy się do Zbawiciela (antyfona na wejście, kolekta, graduał, traktus). Bóg wskazuje nam drogę wyzwolenia: trzeba podbić nasze namiętności, za pomocą chrześcijańskiej ascezy trzeba dojść do panowania nad sobą (lekcja). Pan Bóg wzywa ludzi do tej pracy o różnej porze. Jak długo jesteśmy w stanie doczesnej pielgrzymki, nigdy nie jest za późno. W pracy tej wspomaga nas łaska płynąca z Ofiary Eucharystycznej.

Oczyszczenie Najświętszej Maryi Panny (Matki Bożej Gromnicznej)

Dzisiejsze święto jest najpierw świętem Pańskim, a potem dopiero uroczystością Najświętszej Maryi Panny. Możemy je zaliczyć do największych świąt okresu Bożego Narodzenia. Boże Narodzenie, Objawienie Pańskie i Oczyszczenie są szczytowymi punktami okresu zimowego roku kościelnego. Możemy nawet zauważyć w nich pewne stopniowanie zarówno w symbolu światła, jak i w udziale ludzkości w Objawieniu Bożym: na Boże Narodzenie „światłość w ciemnościach świeci”, ale mało jest tych, którzy ją „przyjmują” (Matka i pasterze przy żłóbku); na Objawienie Pańskie wschodzi „światłość” nad Jeruzalem (Kościołem): „chwała Pańska wzeszła nad Jeruzalem”, a świat pogański przybywa z ciemności do miasta światłości. Dziś, w święto Matki Boskiej Gromnicznej, światło jaśnieje w rękach naszych, niesiemy je w procesji i trzymamy podczas Mszy św.

II niedziela po Obajawieniu Pańskim

Przemieniając wodę w wino Chrystus «objawił chwałę swoją i uwierzyli weń uczniowie Jego». Przez posługę tych uczniów wiara w Jezusa rozszerzyła się na całą ziemię. Teksty dzisiejszej Mszy św. wzywają do uwielbienia Boga - Zbawcy.

Przez udział w godach małżeńskich Pan Jezus podkreślił świętość tego związku, który jest symbolem związku istniejącego między Chrystusem i Jego Kościołem. Związek ten odnawia się i umacnia w każdej Mszy św.

(Mszał Rzymski w opracowaniu benedyktynów tynieckich, Poznań 1963)

Niedziela Świętej Rodziny

Wzorem rodziny chrześcijańskiej jest Rodzina z Nazaretu, w której wyrósł i wychował się Jezus. W ubogim domu, w zwyczajnych warunkach, rozwijało się najszczęśliwsze życie rodzinne, oparte na prawie Bożym. Antyfona na wejście i graduał wyśpiewują szczęście przenikające dom nazaretański. W lekcji św. Paweł poucza nas o cnotach, które są warunkiem szczęścia domowego. W ewangelii dostrzegamy troskę Maryi i Józefa o Dziecię Jezus i posłuszeństwo Syna Bożego wobec ziemskich rodziców. Przy ofiarowaniu uświadamiamy sobie, że rodzina chrześcijańska winna wychowywać swe dzieci dla Boga. W modlitwach dzisiejszej Mszy upraszamy dla wszystkich naszych rodzin umiejętność naśladowania świętej Rodziny.

Uroczystość Najświętszego Imienia Jezus

Msza święta śpiewana w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego (Msza "trydencka") w niedzielę o godz. 9.30 w kaplicy św. Józefa w Będzinie przy ul. Stawowej 26.

Msza (In nomine Iesu) jest Ofiarą pochwalną ku czci Najświętszego Imienia Jezus. – Introit przedstawia piękny obraz uwielbienia: widzimy trójdzielne królestwo Boże: Kościół triumfujący, wojujący i cierpiący, gdy pada na kolana przed królującym w majestacie Panem, którego imię – Jezus. – Kolekta prosi o wieczną radość oglądania w niebie Pana, którego imię wielbimy na ziemi. – Lekcja jest wyjątkiem z mowy św. Piotra, który broni się przed sądem po uzdrowieniu chromego od urodzenia: „Przez imię Pana Naszego Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, a którego Bóg wskrzesił z martwych, przez Niego ten stoi zdrowy przed wami... Albowiem nie masz żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, w którym mielibyśmy być zbawieni”. – Graduał nawiązuje do lekcji; lekcja kończy się słowami „salvos fieri” (być zbawieni), graduał zaś zaczyna się od wezwania: „salvos fac nos” (wybawże nas). – Śpiew Alleluia jest rzeczywiście pieśnią pochwalną (samo „alleluia” znaczy „chwalcie Pana”); „Chwałę Pańską wysławiać będą usta moje, a wszelkie ciało niech błogosławi imię święte jego”. – Ewangelia jest ta sama co na uroczystość Obrzezania (obecnie dzień w Oktawie Bożego Narodzenia, 1 stycznia; przyp.): Pan otrzymuje imię Jezus, które było Mu nadane przez Anioła pierwiej, niźli się w łonie począł. Oba śpiewy eucharystyczne: antyfona na ofiarowanie i Komunię św. (wzięte z psalmu 85) stanowią pieśń pochwalną imienia Pańskiego. – Obie modlitwy, sekreta i po Komunii  św. charakteryzują Mszę jako „ofiarę ku czci imienia Jezusa Chrystusa”. – Postanówmy dzisiaj z uszanowaniem i pobożnością odmawiać zwykłe zakończenie modlitw Kościoła: „Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa...”

Niedziela w oktawie Bożego Narodzenia

Przepiękna antyfona na wejście, która była natchnieniem dla autora kolędy „Wśród nocnej ciszy”, przypomina, że spoczywające w żłóbku Dziecię, to odwieczne Słowo, które zstąpiło z królewskiego tronu w niebie. Żłóbek stał się ziemskim tronem wcielonego Boga, który z niego odbierał pierwsze hołdy. Ubóstwo żłóbka i stajenki zapowiadają już trzeci tron Zbawiciela – krzyż. W ewangelii słyszymy z ust starca Symeona zapowiedź, że Chrystus „przeznaczony  jest na upadek i powstanie wielu w Izraelu, na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Od chwili przyjścia Chrystusa, na świat dosięga On swoim wpływem każdego człowieka i zmusza do opowiedzenia się za Nim lub przeciw Niemu. Prawdę tę wyraził dobitnie Mickiewicz:

„Wierzysz, że się Bóg zrodził w betlejemskim żłobie,

Lecz biada ci, jeżeli nie narodził się w tobie”.

Przez przyjęcie Chrztu świętego stanęliśmy przy Chrystusie; wysławiamy Go dzisiaj jako naszego króla i prosimy o gorliwość w Jego służbie.